'k Hoor niets van u. Wat is er gebeurd? 'K Vind het vervloekt beest van je, me zóo in den draai te houden. 'k Veronderstel dat ge uw buis (?) met champagne aan 't doorslikken zijt...? Compliment aan uw zweer.
Ik ben op 't oogenblik zeer ongelukkig. Sedert 8 dagen heb ik niets, niets, meer van Cl[ara] gehoord, en een gevoel van eenzaamheid maakt zich benauwend van me meester. Antwerpen is een woestijn voor me, waar ik, zonder lantaarn, niet naar een mensch — 'k wil niet banaal zijn — maar: naar een Vriend zoek. Gij zit te Brussel. Wie weet waaròp ge zit, op 't oogenblik — 11 uren 's avonds! Ach, wat heb ik u niet onder de hand! Wat me 't meest verveelt is, dat ik met niemand groote tochten naar buiten of zoo doen kan. De eenen kunnen niet, met den anderen wil ik niet. Verleden Zondag heb ik drie uren lang — van half zeven tot half tien 's avonds — in den Polder gedwaald.
Wat me treurig stemt is een teleurstelling, mij onverwachts op 't lijf gevallen: ik ook had op veel geld gerekend en 'k zie mijn droom instorten. In plaats van boven de 100 fr. zal ik nauwelijks een 50 fr. kunnen bemachtigen: een reesel boeken, Dickens en zoo die 'k aan de Bibliotheek woû versjacheren — en 't heeft niet gepakt.
Wat naïef heb ik aan mijn broers en aan v[an de] Venne laten hooren, dat ik maar met schrappe middeltjes denk te reizen. Ze schijnen allemaal medelijden te hebben met mijn arremoê. ["]Waarom, brave menschen? 'k Mag me zelf wel ongelukkig wane, maar ben te fier om door u, door wie 't zij, beklaagd
[2]
te worden. Denkt ge u soms zoo boven me verheven, en dat ge, door maandenlange uitsparingen, door 't kniezerige uitzuinigen van pintjes en sigaren, 't spenen van alle kittelend genot, een zakje centen bij mekaar gekregen hebt"? En gelooft ge dat ge met uw vracht metaal weer genoegen hebben zult dan wij van eenige dagen vrijheid? Kleingeestige sukkelaars!
Ik krijg soms een abnormalen lust al wat ik geestelijk opslurp in me te houden, als een vrek. Van mijn schat onstoffelijke genietingen wil ik alleen dan bezitter blijven; dàt maakt me rijker dan gij. Met 5 centen, en de Gust bij me, lach ik met uw naar guldens ruikende plannen!
O, 't philisterachtige (pardon!) genoegen, — klein, kleintjes! — zich zoo opeens groot te wanen, bij 't hooren klingelen van
... een zak vol schijven!
'k Sta er boven. De druiven zijn me niet te groen. Ik zou er van willen. Maar 't verbittert me niet, 't laat me koel, dat ik ze niet bezit.
opdracht.
Gust!
As ge me vandaag nîet schrijft sla ik u in gedachten morgen een koppel blauw' oogen!
Ik... lees Netscher.[2]
Mane
Annotations
[1] Bedoeld wordt ofwel dinsdag 14 ofwel woensdag 15 juli 1891.
[2] Omstreeks die tijd kopieerde De Bom in zijn Aanteekeningen XI van april 1891 (bezit AMVC) op p. 46 en 47 een passage uit Frans Netscher, Menschen om ons ('s-Gravenhage, W.A. Morel, Rotterdam, D. Bolle, 1888), p. 81-157 een passage die hem, in zijn wrok tegenover de klerkenmentaliteit, uit het hart gegrepen was: "Meneer had al eenige malen op de pendule gekeken, en daarna op zijn horloge, om eindelijk de opmerking te maken, dat de klok achter liep. Marie kende deze gewoonte van haar man: een dier aanwendsels van een sleurig, banaal bureaumensch die altijd met de tijdsverschillen ligt te haspelen." De passage komt uit het verhaal Nog eens!. Verder schreef hij ook enkele woorden en zinswendingen over, die hem in Netschers taalgebruik waren opgevallen, zoals b.v. "Een mond die een uitdrukking heeft of hij in een hap was dichtgedaan".
