Wat zal ik U antwoorden? Er is in alles wat u mij zendt en zegt, zoo iets spontaans, zoo een oprechte drang om mij iets te vertellen en te geven, dat ik nauwlijks weet wat ik U antwoorden zal. Er is in mijzelven zoo weinig spontaans en ik heb het zoo lief bij anderen. Ik geloof, dat als ik U in de stemming, waarin ik nu ben — eene soort weekheid, komende uit vele oorzaken te zamen — veèl schrijven ging, ik U misschien te veel zoû schrijven, meer dan goed is en dan ik wil. U zoû zoo niet zijn, niet waar, U zoû misschien tòch schrijven....

Laat mij U dus maar weinig schrijven en vergeef me het luttele, dat ik u nu geef: ik schijn U iets gegeven te hebben in mijn boek en ben er blij om: zoo is het ten minste niet voor niets geschreven en geleden, mijn arm boek van geluk...[1]

Het zal mij plezier doen Uwe kennis te maken zoo ge hier komt, maar zal het U dat ook doen? U heeft u misschien een idee van mij gemaakt en U zal denkelijk een desilluzie vinden als U mij leert kennen. Zoo gaat het wel meer... Trouwens, u vindt me immers slecht, niet waar, omdat ik Cecile niet aan Taco gaf:[2] dus de désilluzie zal misschien niet heel groot zijn. Slecht? Maar het leven is soms ook slecht, en toch, toch soms niet zoo een groote désilluzie, als men eerst denkt.