Gelijk de geringste der redenen, o Manuël, de zwaarste onder de gevolgen hebben kan, en 't vlamken vuurs eens luciferkens 't ontbranden der Vereenigde petrol-tanks, aldus is me gisteren avond, bij 't eenvoudig en onverschillig gebaar van een mij-uwe-uitnoodiging-overhandigenden-brieven-besteller, ineens, als een bliksem schicht die heel den hemel weet in laaie te stellen, de reden van uw stilzwijgen geopenbaard... Wees dus ontslagen van alle euvele vermoedens, en mijns gezegend (ook Nora, vermits zij het adres geschreven heeft)[1]
Helaas, dat ik niet zelve Zondag het stilzwijgen mag komen verbreken.[2] Maar ik lig hier gebonden gelijk een oud paard, of beter — vermits het hier een moreelen kluister geldt — gelijk een schildwacht voór de deur van het prison. Ik moet, nl. ievers[*] gaan eten, en de gedachte dat ik zooveel aangenamer en nuttiger mijn tijd in Antwerpen zou kunnen slijten geeft me van nu af aan eene indigestie... A propos van ongemakken: onze dubbele valling[3] is nagenoeg gedaan, merci-bien! Maar ik heb nu een anderen last: Verwey heeft me gevraagd voor "de Beweging";[4] ik heb hem geantwoord dat ik van zíjne beweging niet ben; maar hij wederantwoordt dat ik er zéker van ben, dat ik dus moet meêdoen.[5] — Secundo: van Langendonck noodigt mij uit in de redactie van "Vlaanderen" te treden. 'k Heb ook geweigerd, omdat zooiets nut heeft noch voor "Vlaanderen", noch voor míj. 'k Ben benieuwd wat hij gaat antwoorden.[6]
En dat is al wat ik u te schrijven had. 't En is niet veel, en 't en is niet schoon. Maar ge zoudt wel de kleur van mijn geschrift hebben vergeten!
Dat Gutenberg en Morris, Caxton en G.J. Thieme, Plantin en de Vosenvandergroen,[7] zonder van Buschmann te spreken u in hunne heilige hoede houden. Dat is de hartewensch van uw petekind
Karel van de Woestyne
Annotations
[1] De brief van De Bom waarin die reden uit de doeken wordt gedaan, is niet bewaard.
[2] Op zondag 25 september 1904 zou De Bom een lezing over 'William Morris en zijn invloed op het boek' geven. Die lezing werd nadien gepubliceerd in Ontwaking (1905, p. 201-219; 254-264; 364-371) en verscheen in 1905 als zelfstandige publicatie bij J.B. Madou-Cop (Antwerpen). In 1910 verscheen de tekst opnieuw, dit keer bij Ipenbuur & Van Seldam (Amsterdam). Van de Woestijne zou de lezing uiteindelijk toch kunnen bijwonen (zie brief 77), meer nog: volgens Mariette van de Woestijne zou hij de tekst van De Bom zelfs hebben voorgelezen in de plaats van De Bom. In haar memoires beweert zij dat De Bom en Van de Woestijne de avond voor de lezing samen een fles 'uitstekende rum' hadden gedronken, waardoor De Bom zich op de dag van de lezing te zwak voelde om zelf het publiek toe te spreken, waardoor Van de Woestijne die taak dus van hem zou hebben overgenomen. Zie Els Durnez en Marc Somers: Latemse memoires. Herinneringen van Mevrouw Karel Van de Woestijne en Julius De Praetere, Hadewijch, Antwerpen-Baarn, 1995, p. 65. Het verhaal van Mariette van Hende lijkt te worden bevestigd door Van de Woestijne zelf in brief 160.
[*] 'Ievers': (gew.) ergens.
[4] Na zijn breuk met Lodewijk van Deyssel stichtte Albert Verwey het algemeen-culturele blad De Beweging. Algemeen maandschrift voor letteren, kunst, wetenschap en staatkunde, waarvan het eerste nummer verscheen in 1905. In het tijdschrift, dat beoogde om 'boven gedeeltelijke en tijdelijke bedoelingen aan de Geestelijke Beweging van onzen tijd' uiting te geven, kregen vooral jonge dichters een kans. Het hield stand tot 1919.
[5] Van de Woestijne zou in het laatste nummer van de eerste jaargang van De Beweging twee gedichten publiceren ('Herfstdeun' en 'Lied'). In jaargang 4 (1908, nr. 10) nam het blad zijn gedicht 'Adam' op.
[6] Van de Woestijne trad in 1905 (samen met Victor de Meyere) toch tot de redactie van Vlaanderen toe.
