[13 november 1905], Karel van de Woestijne aan Emmanuel de Bom

Titel: [13 november 1905], Karel van de Woestijne aan Emmanuel de Bom

Auteur: Karel van de Woestijne

Geadresseerde: Emmanuel de Bom

Plaats van verzending:

Datum: 1905-11-13

Brieftype: Brief, geen omslag

Afmetingen: 215 273

Fysieke bijzonderheden: Ongelijnd vel papier met de voorgedrukte naam van Van de Woestijne. Het vel werd doormidden gevouwen tot vier gelijke schrijfhelften. Van één zijde zijn de beide schrijfhelften beschreven, de andere bleef blanco. Boven het begin van de brief heeft (wellicht) De Bom een datering toegevoegd: '13 Nov. 05'.

Bewaarplaats: Letterenhuis, Antwerpen, België

Collectie: W803, nummer 96060/110

Elektronische publicatie: Centrum voor Teksteditie en Bronnenstudie / Centre for Scholarly Editing and Document Studies Gent © Copyright, CTB

Editeur: Bert Van Raemdonck

Promotor: Prof. dr. Yves T'Sjoen, Em. prof. dr. Anne Marie Musschoot

Facsimile's

KAREL VAN DE WOESTYNE aan

Manuël de Bom.

'k Zou me kwaad hebben gemaakt, Manuël, — kwam het niet van u.[1] Al te grooten lof, ziet-de, maakt me wrevelig, tenzij hij kwam van eene probate oprechtheid. Nu durf ik, Manuël, uwe oprechtheid "probaat" gelooven, en 'k danke u wtermate,[2] en 'k groei menigen centimeter in eigen achting.

't Is 't eenige wat ik, privaat of openbaar, over mijn boek las: noch Ontrop, noch van Langendonck, noch Vermeylen (de eenige aan wie ik zenden kon: ik kreeg niet genoeg presentexemplaren) gaven mij 't minste "accusé de réception"tje ![*] 'k Begrijp dat niet goed... Maar 't kan me toch niet veel schelen. En als recensie: tien aartsdomme, hoewel lovende, lijnen van Freule Anna de Savornin-Lohman in den "Telegraaf"...[3] 't Is poverkens; 't is te zeggen dat het boek me niet rijk zal maken...

— Ge zoudt me hier moeten zien zitten, Manuël. Ik heb een steenzweer, formidabel, als een kwabbel aan mijn linkerwang hangen, en dat doet hevige pijn, hetgeen me niet belet dag in dag uit brieven te schrijven voor "Vlaanderen".

Maar allo! als 't maar góed wordt! En goed zál het worden, ik beloof het u. — Zaturdag is het redactiezitting.[4] Komt ge?... Ik wenschte dat ieder aanwezig was: 'k zou ze allemaal electriseeren...

Met van Dishoeck is het al gedaan: hij staat in lichterlaaien geestdrift; ik doe met hem wat ik wil; hij noemt me niet anders meer dan zijn "sympathieken auteur en secretaris." En zeggen dat den man niets dan centen verliest achter mij!... Enfin: toch een goeden kerel, vooral voor "Vlaanderen".

Is uw "Overzicht" over "Wereldbiliotheek"[5] reeds bij Vermeylen of bij Thieme?[6] 't Is dringend noodig, hoor!

En vergeet uw bijdrage niet voor nr 1.

Ah, ge moet niet vreezen dat ik u veel gerust ga laten!...

Waarmede ik, of ge wilt of niet, verblijve, hartelijk

Uw verkleefden

Karel

Annotations

[1] De brief waarin De Bom kennelijk de lof had gezongen over Van de Woestijnes laatste publicatie (Verzen), is niet bewaard.

[2] 'Wtermate': zie brief 33, noot 2 en brief 73, noot 7.

[*] 'Accusé de réception': ontvangstbevestiging.

[3] Niet teruggevonden.

[4] 'Zaterdag': 18 november 1905.

[5] Zie brief 136, noot 4.

[6] Vlaanderen werd gedrukt door Boek-, Courant- en Steendrukkerij G.J. Thieme in Nijmegen.

Register

Naam - persoon

Dishoeck, Cornelis Anthony Jacobus van (° 1863 - ✝ 1931)

Nederlandse uitgever die niet alleen het tijdschrift Vlaanderen, maar ook tien boeken van Van de Woestijne heeft uitgegeven. Ze maakten in augustus 1899 kennis met elkaar tijdens het 25ste Taal- en Letterkundig Congres. Hun correspondentie werd in 1997 door Leo Jansen en Jan Robert uitgegeven onder de titel 'Altijd maar bijeenblijven'. Brieven aan C.A.J. van Dishoeck, 1903-1929.

Langendonck, Prosper van (° 1862 - ✝ 1920)

Medestichter van Van Nu en Straks die jarenlang als ambtenaar in Brussel heeft gewerkt. In de redactie van dat tijdschrift was hij de enige katholieke redacteur. Hij was ook ouder dan de anderen. Daardoor fungeerde hij min of meer als hun mentor. Als overgangsfiguur stimuleerde hij hun literaire vernieuwingsdrang, maar vestigde hij ook hun aandacht op het grote talent van enkele voorgangers, zoals Guido Gezelle. Hij publiceerde slechts één bundel romantische gedichten, Verzen (1900). De Bom en vooral Van de Woestijne koesterden een grote bewondering voor hem. Die bewondering nam niet af, ook niet toen Van Langendonck steeds heviger verschijnselen van (erfelijke) schizofrenie begon te vertonen.

Ontrop, Lode (° 1875 - ✝ 1941)

Dichter en musicus. Gedurende enkele jaren – kort voor de eeuwwisseling tot enkele jaren daarna – was hij de intiemste vriend van Van de Woestijne. Hij werd omstreeks 1903 in die rol 'vervangen' door Emmanuel de Bom. De neerslag van zijn vriendschapsrelatie met Van de Woestijne is bewaard in de editie Brieven aan Lode Ontrop. Uitgegeven met een inleiding en aantekeningen voorzien door Anne Marie Musschoot, Gent, Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde, 1985. Over die correspondentie schreef Albert Westerlinck het boek De eerste rijpe jaren van Karel van de Woestijne, beschouwingen rond zijn brieven aan Louis Ontrop (1896-1909), Orbis, Beveren, 1982. Ontrop had in 1899 een zeer kortstondige relatie met Nora Aulit, die later met Emmanuel de Bom zou trouwen.

Savornin-Lohman, Catharina Anna (° 1868 - ✝ 1930)

Feministische prozaschrijfster. Als literatuurcritica werkte ze voor De Telegraaf. Ze was ook hoofdredactrice van een damesblad, De Hollandsche Lelie.

Vermeylen, August (° 1872 - ✝ 1945)

Aanvankelijk sterk anarchistisch geïnspireerde en non-conformistische schrijver die het vooral moest hebben van zijn essays. Tot zijn voornaamste bijdragen aan Van Nu en Straks (waarvan hij in een aantal opzichten de geestelijke leider was) behoren behalve zijn literaire kronieken ook zijn opstellen Kritiek der Vlaamsche Beweging en Kunst in de vrije gemeenschap. Van de Woestijne had een ambigue relatie met hem. Hij noemde Vermeylen in een brief aan Lode Ontrop een 'groot dilettant, die zich veel vergist maar toch steeds verstandelijk-interessant blijft'. Vermeylen wordt vaak verweten dat hij zich na de eeuwwisseling steeds meer conformeerde. Na de Eerste Wereldoorlog koos hij voor een carrière in de politiek en werd hij een boegbeeld van de socialisten.