Mechelen, den 24–6–90.
Waarde Vriend.
Ik ben wat lui, in het brieven schrijven. Het is me een' heele boel werk geweest om uwe "Danse" terug te krijgen.[1] Immers, zij was reeds op de drukkerij.[2] Nu moet gij ze toch hebben, want ik heb gedurende zes dagen, de zaak aan Heymans voortgezegd, 't is zoo'n vergeter... net als ik.
Op 't einde van de week komt Suzanne weer eens voor den dag.[3]
In Bulletijn Taalverbond staat eene leemte. Heeft Vermeylen zelf gelezen? zoo niet, wie deed het voor hem. Wat werd gelezen, was het nieuw of oud.[4]
Zeg me nu reis, wat 's dat voor een machien dat gij daar weeral op touw zet?[5] Verbrokkeling van het Taalverbond? Herinner u Zola's antwoord aan een' minister:
— Wat wenst gij voor de kunst, Mijnheer?
— Dat gij ze gerust zoudt laten! was het fiere antwoord.
Ik wil niet aan de slippen van het ministerie of aan die der regeering trekken. Dat schijnt toch het einddoel van het nieuwe genootschap te zijn. Ik verklaar overigens geen woord aan uw ontwerp van verordeningen te begrijpen.[6]
Ondertusschen werk ik voort stil en aanhoudend. Befaamdheid en winst zullen wel alleen moeten komen en blijven ze achter, 't is tot daar!
Ik zou waarlijk bedroefd wezen dat gij soms in mijn vervelend talmen eenige reden tot misnoegdheid kondet nemen. Ik zou het ten zeerste betreuren, want ik stel uwe bereidwillige vriendschap op hoogen prijs. Maar ik ben toch zoo'n pessimist en ik houd toch zooveel van kalme rust na luidruchtige opspooringen en vermoeiende onderzoeken.
Zeg wilt gij eens vragen dat men de commissie van het Vakwoordenboek zou bijeenroepen?[7] Ik ware er zeer mede in mijn schik.
Ondertusschen, met een vriendenhanddruk hartelijken groet van
uw
H[ubert] Langerock
Annotations
[5] Deze allusie slaat op de Maatschappij ter Bevordering der Nederlandsche Letterkunde, die op 10 mei 1890 in de schoot van het Taalverbond werd opgericht en tot doel had de verkoop van Nederlandstalig werk in Vlaanderen te stimuleren. Zie ook brief 28 en brief 40.
[6] Dat ontwerp verscheen in bijlage bij het Maandblad van het Taalverbond, jrg. I, nr. 3 (18 juni 1890). Zie daarover ook de documentatie over de Maatschappij ter Bevordering der Nederlandsche Letterkunde in het AMVC (M 1332/D).
[7] Zie brief 29, noot 9. Op het ogenblik dat het Taalverbond reeds een eind op weg was met de uitwerking van het plan voor het uitgeven van vakwoordenboekjes, nam ook de Koninklijke Vlaamsche Academie voor Taal– en Letterkunde de uitgave van een Algemeen Nederlandsch vak– en kunstwoordenboek in overweging (zie haar zitting van 15 mei 1889).
In de zitting van 20 november 1889, op het ogenblik dus dat Langerock reeds zijn Vak– en kunstwoordenboek. I. Rekenkunde klaar had, belastte de academie haar Bestendige Commissie voor Nieuwere Taal– en Letterkunde (waarvan C.J. Hansen voorzitter was) met een voorafgaand onderzoek. Aan de hand van dat onderzoek besloot de Academie dat het wenselijker was afzonderlijke lijsten op te stellen voor elk vak apart, "dat is voor ieder ambacht, beroep, wetenschap en elke tak daarvan" en stelde zij een brief op aan alle Vlamingen om hen tot het schrijven van dergelijke vakwoordenboekjes aan te zetten. Zie De flamingant, jrg. III (zondag 4 januari 1891), waarin ook deze brief werd gepubliceerd. De brief is gedateerd op 8 november 1890 en ondertekend door Frans de Potter (bestendig secretaris), Emanuel Hiel (bestuurder) en August Snieders (onderbestuurder).
