14 Juli 1890.
Waarde Vriend
Ik zou willen twee brieven schijven: 1º aan E[mmanuel Karel] De Bom schrijver enz[ovoort enzovoort] Redacteur van "Ons Tooneel", de Vrije Kunst enz[ovoort] 2º Aan mijn braven Vriend De Bom. Aan den eersten zal ik zeggen dat hij wel eens de fameuze komissie van het Vakwoordenboek zou kunnen bijeenroepen.[1] Aan den zelfden dat ik nooit een lijn zal schrijven in "De Vrije Kunst".[2] Hierover wil ik nu wat langer uitweiden.
- a) Piet Van Assche is vrij onbekend. Eenige versjes in Flandria en daarmee is 't al, geloof ik.[3]
- b) Snotneus Vermeylen zal ik nooit tot mijn rechter verheffen. Ik erken zijn groot talent, en ik vergelijk niet.
Nu schrijf ik voor den vriend. Heb ik wetens en willens gelogen, toen ik verklaarde dat Jong Vlaanderen zou bestaan[?] Neen! Kopij ontbrak, anders niet als kopij. Op eigene kosten deel ik aan de inschrijvers "Suzanne de Linières"[4] uit met een duidelijk antwoord op een onduidelijken omzendbrief, geteekend Vermeylen en De Raet (Twee schuivers).[5]
Geld is er niet te kort en het zal er niet te kort wezen zoolang ik in den allergunstigsten tegenwoordigen toestand verkeer.
Gij ontvlucht Mechelen en uw onmeedogend non possumus grieft me zeer. Zult gij op 't souper zijn bij Suzanne's verschijnen[?] 't is binnen een maand en gij kunt over het datum beschikken.[6]
Ik zal Heymans eens op zijn plaats zetten. Ik heb hem reeds tien malen gevraagd naar de "Danse"[7] en hij doet net als of hij dood was. Mijn schuld is het niet. Gij moogt het gelooven[.]
Zal mijn gekrabbel u bewijzen dat ik ijlings dezen brief tot u richtte uit plicht? Ik wil het denken en ik reik u allervriendschappelijkst, mijn Waarde Vriend Karel, mijn broederlijke hand.
H[ubert] Langerock
Annotations
[2] De Bom en Vermeylen hadden de medewerking van Langerock aan Vrije Kunst overwogen. Zie brief 55.
[3] Piet Van Assche publiceerde in Flandria de volgende bijdragen: 'Waar de vogeltjes zingen' (jrg. V, nr. 209, 1 september 1889, p. 413), 'De maaier' (jrg. V, nr. 220, 17 november 1889, p. 541), 'Eene Vlaamsche herberg', 'Zij zit in het geurige prieeltje... en 'De vogel drinkt uit het roosje' (jrg. VI, nr. 229, maart 1890, p. 57).
[5] Die omzendbrief werd niet teruggevonden. In Louis Sourie, Van Nu en Straks. Historiek en betekenis (Kortrijk, J. Vermout, 1953), p. 170, noot 89 wordt wel vermeld dat Lodewijk de Raet en August Vermeylen op 14 februari 1890 volgend schrijven rondstuurden: "Wij denken U te moeten bekend maken dat wij sinds 25 Januari l.l. geen deel meer uitmaken van den opstelraad van "Jong Vlaanderen". Wij deelen dus hoegenaamd geen verantwoordelijkheid meer van deze uitgave. Wij bedanken te dezer gelegenheid de abonnenten die, om onzentwille het blad ondersteunden en teekenen met hoogachting (Lodewijk de Raet en August Vermeylen)."
Het nummer 9 van Jong Vlaanderen, dat verscheen op zondag 26 januari 1890, was inderdaad het laatste nummer dat op naam van de drie redacteurs verscheen. Voor de nummers 10, 11, 12 en 13 (de laatste vier dus) was Langerock de enige opsteller. De reden van hun onenigheid is niet bekend.
[6] Suzanne de Linières verscheen tijdens de eerste helft van december 1890. Zie Het volksbelang van 13 december 1890, p. 4. Het werk werd hier en daar besproken, onder meer door Frans van den Weghe in het Nederlandsch Museum (3de reeks, IV, deel 2 (1890), p. 380-383) en door Willem de Zwijger — wellicht een (onbekend) pseudoniem — in De portefeuille (jrg. XII, nr. 47, 21 februari 1891, p. 594). De nieuwe gids meldde in het tweede nummer van de zesde jaargang (1 december 1890) het boek te hebben ontvangen om te recenseren, maar wijdde er verder geen bespreking aan (p. 314).
