Florenville (Florentiusstad) — 23/8/'90 — 10 u. 's av[onds].
Ik schrijf u op een "smerelapperig" papier, o Mane, maar ik bezit geen ander. Capitale rede!
Oplossing der schoenenzaak: zend die trap–, trip–, stap– en looptuigen naar Brussel met heel den boel, wanneer ge wilt. Ik dacht ze mêe te nemen naar deze verre streken, maar nu is 't te laat. Laat ze maar niet beschimmelen, dat 's alles wat ik vraag.
Warendorf zullen we platstampen, potverblomme![2]
Ik zal hier eens een artikel schrijven voor Ons Tooneel. Titel: Mijnheer het Publiek! Eene aframmeling der ploerten in 't algemeen en der schouwburgphilisters in 't bezonder. Goed?[3]
Heb niets ontvangen van Blockhuys papa.
Alida is met mij niet. Spreek van haar niet meer op uw' kaarten.
Hoe gaat uw' lever??
Ik steek hier in een eenzaam dorpje, een waren drekput. We schrijven gedrieën[4] op een lavabo (?), onder het geflikker van een' kaarsvlam. Een der vrienden moet zitten op de nachttafel. We rooken fel, en de pispot dient als aschbakje. Die groep is waarlik schilderachtig.
Prins von Habernix von Sigmaringen–Gombernach.[5]
Hebt ge mij iets te schrijven, zend dan den brief naar Herbeumont, hôtel Vasseur. Ik zal er blijven tot dinsdag 's morg[ens].
Zal u over mijne reis binnen éen of twee dagen schrijven. Heb u lief.
Annotations
[1] 'Verke' varken. Deze passage verwijst naar de aanval van Eduard Poffé in Het Recht van 17 augustus 1890 tegen De Boms fragment uit de Roman van den Does. De Bom werd in deze zaak voorzichtig verdedigd in De Vrije Vlucht, jrg. I, nr. 3 (september 1890). Dat tijdschrift, hoewel orgaan der jongeren, beschouwde het fragment niettemin toch ook als "té gezocht naturalistisch".
[2] Wat er precies is voorgevallen tussen Simon Warendorf en het duo De Bom–Vermeylen is niet duidelijk. Waarschijnlijk gaat het om een 'centenkwestie' omtrent Vrije Kunst (zie brief 71).
[3] Zie brief 49, noot 2 en brief 75. Het artikel verscheen uiteindelijk in Ons Tooneel, nr. 3 (28 september 1890) onder de titel Entr'acte ritornellen.
[4] Wie de twee gezellen van Vermeylen waren, valt niet met zekerheid uit te maken. Waarschijnlijk was René Robert Legros wel een van hen.
[5] Sigmaringen in Baden–Württenberg aan de Donau was tot 1850 de residentie van de vorsten van Hohenzollern. Zie Georg Westermann, Lexicon der Geographie, Band S–Z (Braunschweig, Westermann Verlag, 1970), p. 249.
Gomberbach bestaat echter niet, Gomaringen wel. Het is eveneens gelegen in Baden–Württenberg. Zie Fr. Müllers grosses deutsches Ortsbuch (Wuppertal, Post– und Ortsbuchverlag Friedrich Müller, 1956), p. 300.
