Nu eerst begrijp ik recht, wat gezonde en ware philosophie er ligt in 't Duitsche liedje:

Je bent nog jong: wees het dus ook, en geniet er van zooveel je maar immers kunt.

Er komt een tijd en, als een panter loert die steeds op je als je jongeling bent, om u te bespringen en u den strot waaruit een vrije stem klinken wilde, toe te wringen en te grijnzen: "Smoel toe, je bent niet meer onafhankelijk! De tijd der eerste jeugd, van onbezorgd genieten, van louter gemoedsleven is ad patres! Nu word je een mensch en kunt meêvechten in den struggle for life!["]

Maar, dan komt de herinnering. En als je ze dan zeggen kunt: "O, toen ik achttien jaar was leefde ik als een prins — 'k spaarde geen duit over — 'k genoot 2maal in plaats van eens — 'k minde en 'k zoende waar ik mocht en waar 't me beviel — alléen dáar wilde ik! — Zóó vrij, zoo onbekommerd!" En dat genoot men op 't oogenblik zelf niet — Slechts als de rouw komt om 't verledene, dan begint men ook den fijnen nasmaak van 't jonglingsleven te proeven! O hoe gelukkig hij die niet zijn leven tusschen 4 muren sleet maar, als een vrij kunstenaar, in de open natuur met losse lokken en open vest de velden [2] intoog... de heide in — het land uit op zoek naar nieuws — steeds wat nieuws! — Dàn maakt men zijn voorraad: de zeven vette jaren, waarop thans de 7 magere volgen gaan!

O de jeugd! En foei, de ouwe jongeheeren! die haar nooit kenden!