Houwe,
Ik heb tot hiertoe gezocht naar uw 25 fr. ... Laci! De wereld is beestig, mijn ziel dobbert op een zee van weemoed! Garnir[1] spreekt van "dêche noire", Hirsch kan ik niet ontdekken, Boël is op jacht![2] Al de smeerlappen, al de capitalisten die 'k zou kunnen anpùmpen zijn weg. Jacq[ues] kan u ook niet ter hulpe komen.
Uw brief[3] hem[*] me doen "genieten"... Ge wordt dus weêr opgeprikkeld door den lust naar werken. Schrijf geen schetsen meer, span u aan een Werk. De wijven zullen rap vergeten zijn. En vooral, tracht u van alle invloeden los te maken (ik voel maar al te erg hoe ze aan mijn poriën kleven!), lees maar het heel-hooge (en het slechte, soms) maar niet het middelmatige..
We verkeeren beiden voor 't oogenblik, in éenzelfden toestand: 'k heb eergisteren een uur of drie met Jacques gesproken, over de "literatuur van morgen".[4] Die jongen is waarlijk een genie, hij heeft me wonderlijke dingen gezegd, "onmeetbare" gedachten... Dan heeft hij me zijn roman gelezen (150 blz. zijn geschreven. Het werk zal af zijn einde october).[5] Ik ben thuis gekomen, het hoofd bedwelmd, als bedronken, en heb het besluit genomen ook een Werk te scheppen. Ik ook zal geen schetsen meer schrijven. Van nu tot einde September schrijf ik een plan van mijn roman (dat sedert den tijd van Jong Vlaanderen broeit), en gedurende de maanden October, Nov[ember] en Dec[ember] werk ik drie uren per dag (ik hoop op drie uren twee bladz. (een bladz. van de Gids) te schrijven)[6]
Niet waar, dat alles zoo laag schijnt, eens dat men met drift aan een kunstenaarswerk zwoegt? Gisteren had ik een
[2]
eerste ontwerp van mijn plan geschreven, en ik voelde een hoop dingen in mijnen bol gisten; ik ben wat gaan wandelen, en als ik twee lievelingen, of hoerenpollen met hoerenwijven, zag voorbijgaan, dacht ik: "hoe onnoozel!..."
A propos, ik bezweek nog niet in de "Temptacie"... Leo schrijft me brieven, loopt achter mij. Dat vind ik zeer pleizierig. Maandag ging ik naar Tubize, ze wachtte mij aan de Zuidstatie, maar de trein ging vertrekken, ik moest snel door... Ze kwam naar mij geloopen, ik stompte haar weg. "Om welk uur komt ge terug?" ... — "Weet niet... 6.u5.... misschien. Loop naar den duivel...". Ik kwam maar af om 9 u. en ze wachtte me nog altijd!
Ze vertrekt misschien dezen namiddag naar Luik. Ze vraagt me of ik haar nog eens wil komen bezoeken, om een flesch Champagne te drinken die ze eertijds eens, van de Crespelstr[aat] weggedragen heeft. Ik zal naar de statie gaan, indien ze vertrekt, maar ik heb al de rest geweigerd. N.i-ni-fini!
En nu, aan 't werk! — Ik heb drie gedichten aan Boele v[an Hensbroek] opgezonden en wacht op antwoord.[7]
Poot.
Gust
Annotations
[2] Arthur Hirsch, medestudent van Vermeylen, was de adjunct-secretaris van de Cercle des Etudiants en Philosophie, waarvan Vermeylen de voorzitter was. Georges Boël was er de penningmeester van. Zie Almanach de l'Université Libre de Bruxelles 1891 (Brussel, Bureaux de la Revue Belge Illustrée, 1891), p. 28.
[*] 'Hem': dialect voor 'heeft'.
[4] Naar Charles Morice, La littérature de toute à l'heure (Parijs, Perrin et Cie, 1889), waarmee Morice het symbolisme in bredere kringen ingang deed vinden.
[5] Niet teruggevonden. Misschien La vie impossible, waarvan begin '91 reeds een fragment was verschenen in de Almanach de l'Université Libre de Bruxelles 1891 (Brussel, Bureaux de la Revue Belge Illustrée, 1891), p. 41-43.
[6] De onmachtigen? Zie ook brief 43 (1890). In november 1891 komt Vermeylen nog eens terug op zijn roman, waarvoor hij op dat ogenblik de titels Buiten 't leven en Naar 't onmogelijke overweegt. Zie brief 191.
[7] Voor De Nederlandsche spectator. De gedichten werden niet opgenomen, evenmin enig ander werk van Vermeylen; zie Roemans, Het werk van Prof. Dr. A. Vermeylen. Analytische bibliografie). Tenslotte gaf Vermeylen ze aan Pol de Mont voor opnamen in Zingende Vogels, II (1891), p. 87-89. Het betreft hier de eerste drie gedichten uit de cyclus Te Brugge, nl. Klokken in 't avondgrauw, Litanieën en Zaterdagavond.
