In haast
9 Febr[uari] 1893
Beste Kerel.
Brieven ontvangen en in dank terug; den hare heb ik maar ten deele kunnen ontcijferen. Zij schrijft niet duidelijk. Wat zij eigenlijk van je wilde is me nog onduidelijker. Hoe jammer dat jij er zoo onder lijdt, arme kerel! Je moet je er maar over heen werken. [']t Zou toch tot niets geleid hebben; met haar, die je niet begrijpt en je in de laagte getrokken zou hebben.
Waarom toch beken je Gust niet — in het kort — wat je in den laatsten tijd hebt meegemaakt. Hij zal je zwakheid voor haar eer begrijpen en vergoelijken dan nu je vreemd gedrag tegenover hem.[1] Paris vaut bien une messe; zijn vriendschap een bekentenis van zwakheid. Nog altijd heb ik hem niet geantwoord, maar zond hem een Spectator-overdrukje.[2] Ik kan geen particuliere brieven schrijven nu dan alleen aan hàar; daar zit ik soms heele dagen aan. Zij ondergaat nu de bitterste crisis, en lijdt veel, geestelijk & lichamelijk. Je begrijpt dat knakt mij ook. Ik kan haast niet werken, sinds 14 dagen. Gelukkig zal zij over 8 dagen naar het buitenland gaan en daar (naar ik hoop) gauw rust vinden.[3] En die ellende, juist nu ze mij het meest bij zich noodig zou hebben, kan en mag ik niet tot haar gaan. Ons geluk wordt wel in weeën geboren.
Nieuws: ik ga wekelijksch feuilletons schrijven voor de Telegraaf. Met moeite daarnet m'n eerste klaar gekregen. Titel: zieke kunst;[4] over "Noodlot" — Ik zal tooneel en literatuur behandelen. — Zoodra ik tot rust ben gekomen, hoor je meer van me.
Hou je maar kranig. Uitstekend nieuws omtrent Het. Ben zeer verlangend. Handdruk
Leo
Je ziet: ik ken m'n Telegraafstijl al.
Annotations
[2] Namelijk van zijn artikel over Bygmester Solness. Zie brief 30, noot 4.
[4] Leo Simons, 'Zieke Kunst', in: De Telegraaf, I, 41 (10 febr. 1893), tweede blad [p.1]. Het artikel handelt over Sodoms Ende van Hermann Sudermann, en over de toneelbewerking van Couperus' novelle Noodlot.
