Zaterdag, 19 Aug[ustus] '93
Houwe vriend, wat kan ik u nog schrijven? Uw briefje van Woensdag leert me niet meer dan het eerste. Ik zou u dus alleen over onverschillige dingen kunnen praten, & 't is nu waarlijk het oogenblik niet.
Ik ben half-ziek, maar lichamelijk. Het is een algemeene vermoeinis. Ik geloof dat ik te veel gewerkt heb sedert eenigen tijd, dat ik met te veel dingen in mijn hoofd geloopen heb.
Ik kom morgen avond naar Antwerpen. Ik hoop u aan 't station te vinden om 7.31 u. (Om één uur 's nachts neem ik de boot naar Rotterdam).[1] N[ota Bene] Geef geen rendez-vous aan deMeyere of aan Rudelsheim (dien 'k hier gezien heb eergisteren). Ik wil dien avond met u alleen doorbrengen. Misschien zullen we wat kunnen spreken (& niet praten). En vrees vooral mijn gesprek niet: ik heb deze week zooveel miseries gezien dat ik tegen niemand meer boos kán zijn. En nochtans, we zouden geen medelíjden mogen hebben... Maar we zijn allemaal zwak.
Tot morgen dus, houwe
Gust.
De Congresmop is half gelukt.[2] Hebt ge het voorstel van Dr Gillekens (Ieperen) niet gezien? Die Dr Gillekens is de intiemste vriend van A.V. deMeere, Kees Droes, enz.
Annotations
[1] Zie brief 195, noot 4.
[2] Zie ook brief 194, noot 3. In het programma van het 22ste Nederlandsch Taal- en Letterkundig Congres te Arnhem, dat rond 15 augustus aan de leden werd toegezonden, staat aangekondigd dat tijdens één van de algemene vergaderingen een voordracht zal worden gehouden door Dr. Gillekens uit Ieperen over: 'De wenschelijkheid, noodzakelijkheid en mogelijkheid eener nauwere verbroedering en regeneratie van alle leden van den Dietschen stam zoo in Noord-Frankrijk, Noord-Duitschland, Zuid-Afrika als in Noord- en Zuid-Amerika'. Zie de Handelingen van het XXIIe Nederlandsch Taal- en Letterkundig Congres, gehouden te Arnhem, den 29, 30 en 31 Augustus 1893 (Arnhem, P. Gouda Quint (1894), p. 18.
