(Vergeef me de imitatie, maar ik vind die betiteling zóó goed bedacht, dat ik ze overneem)

U hebt wel 'n antwoord verdiend op uw brief. — Ik moest 'n beetje lachen, dat u, dien ik zoo plechtig gekend had — want heusch, dat was u — nu opeens zoo los kwam.

Misschien ook zult u hetzelfde van mij gevonden hebben. Niet, dat ik plechtig was — daar heb ik geen gave voor — maar wel stil, vervelend. —

Eerlijk gezegd, ik was die beide vorige keeren ook niet op m'n gemak. Waar het aan lag weet ik niet. Misschien voor 'n deel aan mezelf. Ik ben — en het is 'n heel lastige eigenschap — "verlegen" moet u weten. Zijn de menschen niet wat tegemoetkomend tegen me, dan schuilt m'n binnenste weg. Daarom vooral ben ik zoo blij, dat u me op deze wijze geschreven hebt. Nu is de vormelijkheid ineens tusschen ons weggevallen en we hebben kans op 'n gezellig avondje met woorden van hart tot hart.

Nòg iets waarom uw brief me meeviel. Ik had gedacht — en dit ook aan Leo geschreven — dat u misschien wat boos zoudt zijn om mijn brief,[2] om die kleine piquanterie, weet u. Hieruit leer ik alweer hoe verkeerd het is om andere menschen naar zichzelf te beoordeelen. Ik ben n[amelijk] zelf lichtgeraakt. —

Zoo weten we nu al iets meer van elkaar. U weet, dat ik verlegen en [2] prikkelbaar ben — helaas geen loffelijke eigenschappen — en ik weet dat u brutaal is — volgens uw zeggen — en - - niet zoo plechtig en literair als u wel schijnt. Ten slotte stel ik voor, dat we elkaar bij den naam zullen noemen. Tot meneer en mevrouw kunnen we nu niet meer terugkeeren en cher monsieur en chère madame is mondelijk toch wel wat gek, vindt u ook niet? —