"je wassen, alle indrukken-opnemende-kop" — juist dáárom.[1]
"serren van veerkrachtig zich zelf sluitend glas" = een harmonie (Kracht & teerheid)
dat wat bij de renaissance-schilders in 't oog springt, moet bij de Gotieken gezocht worden. — Juist die kracht te ontdekken vraagt een zekere fijngevoeligheid van opmerkingskunst. De ruwe en uitbundige kracht der Renaissance-mensen is makkelijker te merken, en daarom door velen minder op prijs gesteld. Zij waren expansiever, maar minder innig, decoratiever misschien, maar minder voortreffelijk decoratief dan de gotieken 't waren. Als ik van kracht spreek denk ik vooral aan de primitieven: die geëxalteerde Reus: Hans Baldung Grün, Dill Riemenschneider, — en ook aan Breughel; toch ook aan v[an] Eyck, Dürer.
— "Israëls, Millet, Delacroix — Ingres (soit), Alma Tadema, Verlat.... Kaemmerer..."
Sans commentaire!
— Fik'sche manier van discussieeren. Hij praat inderdaad niet veel, maar doèt. Dat's toch 't voornaamste. Een schilder moet discuteeren met schilderijen.
— "Je negeert bliksems gauw wat je geschreven hebt." Entendons-nous! Er blijft altijd iets wat ik daarin erken: de oprechtheid in het tasten. Maar 't is erg natuurlijk dat men naderhand voelt misgetast te hebben. Ik was (en ben nog) heel onrijp. Vandaar: een verterende zucht naar isolement; —
— Spreek toch niet zoo raar over Fik: hij houdt van je en respecteert je zooveel als ik. Hij lacht niet met je. Alleen het grappige in je brief, (dat ik hem ook vertelde) bracht hem aan 't schateren. Waarom ben jij zoo wantrouwig tegen de lui?
[2]
En nu, Kerel, saluut! Ik hoû van je, en zal je nu & dan uit aandrang schrijven — Doe jij dat ook, ik zou 't liefst van al met je spreken, want al die schrijverij — 't laat me wel niet leegloopen, dat was overdreven — maar 't helpt veel nieuw misverstand in de wereld, dat dan weer door nieuwe schrijverij moet verbeterd of verergerd worden.
Nou, adieu, hoû je stijf en ik bid je, mijn respectueuze groeten aan Je Vrouw.
De uwe
Em[manuel] de Bom
