Luik — 22–8–'90.
Capitale kerel!
Uw brief is teleurstellend, afgrijselik![1] Onder zijnen invloed heb ik mij twee uren lang in mijn bed rondgedraaid als een paling, zonder te kunnen slapen.
Op 125 abon[nementen] mogen we niet tellen, om te beginnen. Dela M[ontagne] is te duur. Zoudt ge aan Hoste niet kunnen schrijven, — nog éens! — en hem zeer duidelik bepalen wat het tijdschrift moet zijn (vergeet niet hem een specimen van papier, formaat en letter op te sturen).
En nochtans, De Profundis zal ik niet zingen. "Vrije Kunst" moet verschijnen; we zullen er wel komen!
Langer epistelen kan ik u hier, o houwe, niet schrijven. 'k Heb e' leven! e' leven!! Een' avond, aan de groene oevers der Semoys, zal ik u eens frazen maken, drie ellen lang.
(Hier ontsteek ik een cigarette, en flirteer een weinig. Gevolgtrekking van den "flirt": axioma: de aristocratische vrouwen zijn zoo hoerachtig als de hoeren zelf).
En hoe gaat het met al die goede, lieve, onvergelijkelike (bem[erk] wel..!) vrienden der Scheldestad: uwe heilige familie, uw brôer Joris, en Dictus,[3] en Selderslag,[4] en — in het ernstig (?) vak — onzen Pol?[5]
A propos, waar blijft zijn portret?[6] En mijn' "Rimes de Plantin"?[7] en mijn diploma?[8] en mijn Vosmaer?[9] en........ en mijn' schoenen, godver? Ik zal het port betalen, zulle, want ik ben podorrie rijk, zeer rijk geworden (stoeffer!...)
(Bovengemelde cigarette is uitmuntend goed: echte Turksche tabak. Capitaal!)
Ik zal iederen avond aan mijn' St–Antonius werken.[10] Ik heb voor 't oogenblik zoodanig veel in 't hoofd (zonder pocherij) dat ik er door verpletterd ben.
Ik draai mij naar de richting van Antwerpen, en druk, met innigheid, maar laci! van verre, uw' vriendenpoot.
Gust
Annotations
[1] De schrijfwijze van 'afgrijselik' volgt de spellingswijze van R.A. Kollewijn. Zie R.A. Kollewijn, Opstellen over spelling en verbuiging (Amsterdam, H.J.W. Becht, 1903), p. 190 nr. 4.
[2] Dit slaat op hun onderhandelingen met de Nederlandse uitgeverij Van Holkema en Warendorf in verband met de uitgave van Vrije Kunst. Zie Emmanuel de Bom, Nieuw Vlaanderen. Kunst en leven (Brussel, De wilde roos - Amsterdam, Ontwikkeling, [1925]), p. 200.
Het woord 'smous' geldt hier duidelijk als pejoratieve variant van het woord 'jood'. Het gebruik ervan was in de achttiende en negentiende eeuw vrij gangbaar en wijst op een aantal vooroordelen die in verband met joden bestonden, als zouden ze onbetrouwbare woekeraars geweest zijn die louter op geld en winst belust waren. In dat verband lijkt Vermeylen ermee te bedoelen dat hij de condities van uitgeverij Warendorf onaanvaardbaar vond omdat ze financieel te hoog gegrepen waren.
[5] Pol de Mont.
[7] Les rimes de Plantin (s.l., Imprimerie Nationale, 1890), verzameld door Max Rooses en geschonken aan de leden van de Boekwezendag te Antwerpen. Zie De Vlaamsche School nr. III (1890), p. 131.
[8] Zie De Vlaamsche School nr. III (1890), p. 131: de leden van de Boekwezendag kregen ook een diploma.
